"Czasami trzeba usiąść obok i czyjąś dłoń zamknąć w swojej dłoni, wtedy nawet łzy będą smakować jak szczęście."

Mówiłam, że będziecie musieli długo czekać. Mówiłam? Mówiłam! Ostrzegałam? Ostrzegałam! Ja mam studia, zajęcia od rana do nocy, Karolina ma swoje zajęcia, więc napisanie rozdziału nie jest takim łatwym zajęciem, jeśli chcemy, by teksty te zostały dopracowane. Cóż, na chwilę obecną trochę zmieniła się szata graficzna, no a ja zmieniłam całkowicie playlistę, mam nadzieję, że taka wam się spodoba. Co jeszcze... Rozdział musiałam podzielić na dwie części, by nie wyszedł zbyt długi. A, no i teraz będziecie dostawali ode mnie muzykę w tekście, byście wiedzieli czego słuchałam pisząc to, czym się wtedy kierowałam.

Co jeszcze... Na dzień dzisiejszy rezygnuję z jakiegokolwiek zgładzania blogów do ocenialni. Ludzie, nie chodzi o to, że blog jest oceniany na najniższych ocenach. Chodzi o to, że nigdzie nie zostało zrozumiane to, po co on powstał. A powstał nie po to, by był najlepszy, a po to, byśmy obie z Karoliną mogły gdzieś się wygadać, gdzieś wypisać, przelać swoje emocje na papier.

Tak, wiem, że Rose Weasley jest rozchwianą emocjonalnie Gryfonką, w ogóle nie przypominającą prawdziwego Gryfona.

Tak, wiem, że Scorpius Malfoy jest psychopatycznym skurwysyńskim Ślizgonem, w ogóle nie pasującym do Hogwartu, a raczej do jakiegoś szpitala psychiatrycznego.

Tak, wiem, że Corn Zabini jest jedną wielką ciapą, w ogóle nie przypominającym Ślizgona, ale jednak Ślizgonem.

Tak, wiem, że na chwilę obecną mało wprowadziłyśmy postaci. Ale wiecie co? Mamy to gdzieś. Mamy zaplanowane rozdziały jeszcze na najbliższe dwa/trzy lata egzystencji Rose, Scorpiusa i całej reszty, a jeśli komuś się nie podoba co tutaj jest i w jaki sposób to zostało napisane... to cóż, zapraszam do naciśnięcia tego krzyżyka u góry. Ułatwimy sobie życie nawzajem.

Poza tym zapraszamy na naszego FANPAGE'A, który powstał, by nam wszystkim ułatwić życie. Tam będziecie dostawali informacje co do tego, jak idzie nam praca nad nowym rozdziałem, dlaczego nie piszemy, dlaczego blog został zablokowany i tak dalej.

Miłego czytania, wszystkim wytrwałym czytelnikom.

[soundtrack]

Rose po raz pierwszy od dłuższego czasu na spokojnie spędzała czas z bratem. Ten wieczór i ta wspólnie spędzona noc w Pokoju Życzeń sprawiła, że na nowo poczuła się bezpieczna, na nowo poczuła, że ma brata, na którego może liczyć. Po raz pierwszy od pewnego czasu spokojnie spała, do tej pory często męczyły ją okropne koszmary senne, mające związek z zachowaniem Scorpiusa.

Spali razem, na wielkim łóżku w Pokoju Życzeń. Do tej pory Hugo zawsze trzymał siostrę na dystans, a sama Rose jakoś nie ciągnęła do tego, by zmienić stan obecny i zbliżyć się do kogokolwiek z rodziny. Dobry kontakt miała tylko z Jamesem, swoim ukochanym kuzynem, ale to i tak nie był taki kontakt jakiego by chciała, oczekiwała.

Obudziła się przed bratem. Uśmiechnęła się lekko, widząc, że wciąż przy niej był. Patrzyła na niego przez jakiś czas, obserwowała go jak spał, jaki był wtedy spokojny. Nie mogła się powstrzymać i delikatnie pogłaskała go po włosach, uśmiechając się. Była radosna. Szczęśliwa.

Patrzyła na niego z uśmiechem, kiedy się obudził. Spojrzał na siostrę.

- Dzień dobry – powiedziała, uśmiechając się.

- Hej. – Odwzajemnił uśmiech.

- Jak spałeś?

- Dobrze.

Uśmiechnęła się. Ona również spała dobrze. W końcu.

- To dobrze. Powinniśmy się zbierać na śniadanie – mruknęła cicho, niechętnie. Wolałaby zostać w Pokoju Życzeń, zamiast wracać do szarej codzienności, gdzie czekało ją poważne spotkanie z Cornem.

Hugo usiadł na łóżku. Zebrali się i wyszli z pokoju, rozmawiali trochę, śmiała się, żartowali. Brakowało jej takiego kontaktu z osobami, które były dla niej ważne. Brakowało jej Hugona, ukochanego brata, mimo iż od dłuższego czasu nie miała z nim prawie w ogóle kontaktu. Byli od siebie bardzo odmienni, mieli inne poglądy na życie i różne sprawy. Ale mimo wszystko byli rodzeństwem, które może i nie okazywało sobie uczucia, ale się kochali, na swój sposób.

W drzwiach do Wielkiej Sali spotkali się ze Scorpiusem, który już czekał na dziewczynę.

- Hej. – Uśmiechnął się.

- Cześć. – Uśmiechnęła się do niego, może trochę za słodko. Miała dla niego pierwsze zadanie, stąd ten uśmiech. Scorpius spojrzał na nią podejrzliwie, ale ona udała, że tego nie widzi. – Śniadanko? – zapytała spokojnie.

- Tak… - powiedział powoli, z wyraźną niepewnością w głosie.

- To zapraszam do stołu – powiedziała, słodko się uśmiechając.

- Co to znaczy? – spytał, patrząc na nią.

- Dzisiaj jesz ze mną – odparła spokojnie. Wiedziała, że Scorpius nie będzie szczęśliwy, że musi zjeść z nią, przy stole Gryfonów, ale chciała, by poczuł się tak, jak ona, gdy codziennie musiała jeść przy stole Ślizgonów.

- Przy waszym stole? – Skrzywił się.

- Oczywiście – powiedziała z uśmiechem. Scorpius aż jęknął ze zgrozą. – Przesadzasz – zaśmiała się.

- Przecież nic nie mówię. – Pokręcił głową, ale mimo wszystko się uśmiechnął. Usiadł do stołu Gryfonów, a Rose się uśmiechnęła i spojrzała na brata.

- Hugo? Dołączysz do nas?

- Chyba zwariowałaś! – Zaśmiał się i powędrował do stołu Ślizgonów, ale przedtem jeszcze się uśmiechnął. Mógł dogadywać się z siostrą lepiej niż wcześniej, ale nigdy nie usiadłby przy stole Gryfonów z własnej, nieprzymuszonej woli.

Rose pokręciła tylko głową z uśmiechem i spokojnie zajęła swoje miejsce przy Scorpiusie. Chłopak uśmiechnął się do niej i napił herbaty.

- Ale tu dziwnie – powiedział, co zaskoczyło rudowłosą.

- Czemu dziwnie?

- Bo dziwnie – zaśmiał się.

Pokręciła głową. Nie mogło być dziwnie, chociażby dlatego, że wszystko było bez zmian, tak samo, jak przy stole Ślizgonów, tak było przy stole Gryfonów. Tylko ludzie mieli inne podejście do siebie. Przy stole Domu Węża czuła się źle, niespokojnie, jakby naprawdę ktoś miał ją tam zaraz zjeść. Tutaj był spokój, chociaż niewątpliwie i Dom Lwa dziwnie spoglądał na przybysza z innego domu.

Spokojnie zabrali się za jedzenie. Rose nałożyła sobie niewiele na talerz, czasem patrzyła na blondyna, ale ciągle milczała. Kilka dni temu nawet by nie pomyślała o tym, że między nimi może być dobrze, że mogą być dla siebie mili i się nie kłócić. Uśmiechnęła się.

- Podasz mi dżem? – spytała, na co Scorpius tylko odwzajemnił uśmiech i podał jej miseczkę z dżemem porzeczkowym. – Dzięki. – Sięgnęła po dwa tosty i wróciła do jedzenia w milczeniu.

Przy stole Ślizgonów Albus, Hugo i James z wyraźnym rozbawieniem o czymś rozmawiali i Rose dobrze zdawała sobie sprawę z tego, że ich głównym tematem rozmowy są właśnie oni. Spojrzała w tamtym kierunku, na co James uroczo się do niej uśmiechnął. Był jej najbliższy z całej rodziny i czasem to jego traktowała bardziej jak brata. Pokręciła tylko głową, widząc ich rozbawione spojrzenie. Scorpius jednak nie był już tak pozytywnie nastawiony do wszystkiego, bo kiedy Hugo się zaśmiał, blondyn spiorunował przyjaciela wzrokiem i odwrócił się plecami do niego. Rose pokręciła głową, był jak dziecko.

- Od dzisiaj nie dadzą mi żyć, serio…

- Dasz radę – uśmiechnęła się do niego pokrzepiająco.

- Muszę – odwzajemnił jej uśmiech.

Z lekkim uśmiechem rozejrzała się po sali za Cornem. W końcu wiedziała, że powinna z nim porozmawiać na jakikolwiek temat, ale porozmawiać. I wytłumaczyć, ale tego się chyba bała najbardziej. Spojrzała na niego, kiedy się do nich dosiadł. Dziwnie na nią patrzył.

- Cześć – mruknęła.

- Hej – powiedział, nie odrywając od niej wzroku.

- Jak spałeś? – spytała, jakby nigdy nic. Za wszelką cenę chciała nawiązać z nim kontakt, jakikolwiek, ale nawiązać. Chciała, by wszystko było w porządku, jak dawniej.

- Dobrze – uśmiechnął się do.

- To dobrze. Zjesz coś? – spytała spokojnie. Siedziała zdecydowanie za blisko Scorpiusa i było między nimi zdecydowanie za spokojnie, zbyt miło.

- A co on tu robi?

- Siedzi i je śniadanie. – Wzruszyła ramionami.

- Ale czemu tu?

- Bo ja mu kazałam – odparła, jakby to było coś normalnego.

- Od kiedy to on się ciebie słucha? Przestaję chyba rozumieć co tu się dzieje. Gdzie byłaś przez te parę dni?

- Byłam chora.

- Nie dawałaś znaku życia. – Spojrzał na nią z lekkim wyrzutem, a ona nawet mu się nie dziwiła.

- Przepraszam. Ale już jestem. – Uśmiechnęła się.

- Martwiłem się – przytulił ją lekko do siebie, a ona aż źle się z tym poczuła.

- Nic mi nie było, ale ktoś się uparł, bym odpoczęła – powiedziała cicho.

- Czy wy się pogodziliście? – spytał z niedowierzaniem, patrząc to na Rose to na Scorpiusa. To było dosyć dziwne, zwłaszcza jeśli spojrzało się na to, jak blondyn traktował dziewczynę przez ostatnie kilkanaście dni.

- Tak. Mniej więcej.

- Co to znaczy mniej więcej?

- To znaczy, że mamy zawieszenie broni – powiedziała, ponownie wzruszając ramionami. Sięgnęła po kolejny tost. Tak naprawdę nie wiedziała co ma powiedzieć chłopakowi. Chciała to wszystko jakoś załagodzić, zbagatelizować. Ugryzła tost.

- Nie chciałabyś mi może tego jakoś dokładniej wytłumaczyć? Na spacerze na przykład?

Spojrzała na niego i westchnęła cicho. Wiedziała, że Corn na to zasługuje. Kiwnęła w końcu głową i spojrzała na Scorpiusa.

- Możemy iść – mruknęła do swojego chłopaka. Scorpius spojrzał na Corna mało przychylnie, cały czas się nie pogodzili, ciągle byli mocno pokłóceni. – Zostawiam ci torbę – powiedziała do blondyna i wstała od stołu, nie zabierając ze sobą tostu. Czuła, że to będzie jedna z najtrudniejszych rozmów w jej życiu.

Wyszli z Wielkiej Sali, a później ze szkoły na błonia. Milczała, bo nie bardzo wiedziała jak ma to wszystko załatwić, wytłumaczyć, co ma zrobić, by jednak nie zranić chłopaka. Odwlekała ten moment jak bardzo się dało.

- Opowiesz mi co się działo? – spytał, patrząc na nią.

- Od czego powinnam zacząć? – spytała, przygryzając wargę.

- Od początku?

- Czyli od chwili, kiedy się stąd straciłam na tydzień?

- Tak.

- Po prostu się rozchorowałam, przez kolejne niepoprawne zadanie Scorpiusa – mruknęła, powoli szli, nie patrzyła jednak na niego. – Chyba wtedy się wystraszył i zabrał mnie do Pokoju Życzeń, nie do Skrzydła Szpitalnego. Chciał się mną za wszelką cenę zaopiekować… - Corn jej nie przerywał, więc mówiła dalej. – Miałam gorączkę, źle się czułam, a Scorpius się mną po prostu opiekował. Przynosił mi jedzenie i picie, czasem rozmawialiśmy, dbał o to, bym się nie przemęczyła, mocniej nie rozchorowała…

- Czy… doszło do czegoś między wami? – spytał wprost. Nie był idiotą. Jak każdy widział, że Rose i Scorpius mają się ku sobie, nawet jeśli ciągle się kłócili.

- To znaczy? – W końcu podniosła na niego wzrok.

- Po prostu pytam, czy do czegoś doszło. I do czego?

- Całowaliśmy się – powiedziała w końcu. Wiedziała, że nie może oszukiwać chłopaka. Westchnął, czuła, że go zraniła. Postanowiła ciągnąć dalej. – Później byliśmy w Hogsmeade. Wpadliśmy tam na Jamesa, później spotkaliśmy się w Pokoju Życzeń. Ja, Scorpius, James i Hugo. No i później dołączył do nas jeszcze Albus – mruknęła cicho. – Graliśmy w butelkę – dodała.

- Och, to źle wróży.

- Długo graliśmy – mruknęła. – Wiesz, z moimi kuzynami i bratem nie jest tak lekko...

- Co zadawali? – Spojrzał na nią.

- Różnie. Były pytania, no i… kilka zadań – mruknęła i westchnęła od razu. – Miałam go… eee… podniecić – powiedziała, automatycznie się rumieniąc. Nie patrzyła na Corna, poczucie winy zaczęło ją niemiłosiernie palić.

- Nie mów więcej, nie chcę wiedzieć – westchnął, a ona poczuła, że już wiedział o co chodzi. Że się poddał.

- Corn, przepraszam – powiedziała w końcu i spojrzała na niego. – Przepraszam za to wszystko, ale… ale musimy się rozejść.

- Domyśliłem się – mruknął, nie patrzył na nią, było mu ciężko.

- Przepraszam. – Niepewnie złapała jego dłoń. – Z inną dziewczyną będzie ci lepiej, a ja… przepraszam – powiedziała. Nie potrafiła nic więcej powiedzieć.

- Nie będzie mi lepiej, bo cię kocham – westchnął. – Ale nie chcę ci tego utrudniać. Widzę, że ci na nim zależy.

Rose spojrzała na niego. To była naprawdę trudna decyzja.

- Corn, ja ciebie też kocham. Ale nie tak, jakbyś tego ode mnie oczekiwał. Nie tak, jak powinnam. Nie mogę cię dłużej oszukiwać, że między nami wszystko będzie dobrze, a między mną i Scorpiusem nic nie będzie, bo oszukiwałabym nie tylko ciebie, ale również samą siebie… - Westchnęła cicho.

- Będziemy przyjaciółmi? Obiecasz mi to, że nie zaczniesz mnie unikać?

- Obiecuję, Corn. Nie będę cię unikać i będziemy przyjaciółmi – powiedziała, czując wyraźną ulgę, że chłopak jednak jej nie odrzucił całkowicie. Uśmiechnął się do niej słabo, na co ona zwyczajnie się do niego przytuliła. – Dziękuję ci, Corn. Zobaczysz, że jeszcze będziesz szczęśliwy, ale nie ze mną. Z kimś innym, ale będziesz szczęśliwy.

Stali i przytulali się na środku błoni. Chłopak westchnął tylko na jej słowa, a ona wiedziała o co mu chodzi, mimo to jednak się nie odsunęła i nie odezwała. Spojrzała na niego tylko. Uśmiechnęła się i mruknęła, gdy lekko cmoknął ją w policzek. Corn miał w sobie to, czego potrzebowała – był miły, był spokojny, w każdej chwili mogła się do niego przytulić. Ale wiedziała, że na dłuższą metę ten związek nie miałby sensu. Ona potrzebowała działać, chciała się bawić, chciała szaleć. Chciała móc się kłócić i przekomarzać, a Corn by jej tego nie dał. Był za grzeczny, za spokojny. Scorpius natomiast mógł jej dać to wszystko, włącznie z szaleństwem, ciągłym przekomarzaniem się, z burzą w ich związku. Pogładziła lekko policzek swojego byłego już chłopaka i uśmiechnęła się. Miała nadzieję, że to jakoś teraz poprawi stosunek jednego chłopaka do drugiego.

- Powinniście się pogodzić – powiedziała, patrząc na Corna.

- To nie takie proste.

- Dlaczego nie?

- Bo dużo się ostatnio działo. Trudno z tym przejść do porządku dziennego.

- Gdyby nie ja, to wszystko byłoby między wami takie, jak wcześniej, Corn.

- Ale to nie znaczy przecież, że to twoja wina.

- A czyja?

- Nasza. Nas obu – westchnął. Pokręciła głową, bo nie rozumiała o co mu chodzi.

- Spróbujcie chociaż – poprosiła, na co Corn tylko westchnął.

- Zobaczymy jak to będzie.

Uśmiechnęła się. To już było niczym delikatna obietnica, a dla niej to naprawdę wiele znaczyło. Przytuliła się do niego.

- Wracamy?

Kiwnął tylko głową w odpowiedzi. Powoli wracali, rozmawiając na bardziej neutralne tematy niż ich związek czy cokolwiek związanego ze Scorpiusem. Mieli zaraz zajęcia z Obrony Przed Czarną Magią. Przedmiotem, który Rose naprawdę lubiła, a którego w tym roku uczył ich przyjaciel jej rodziny. Z jednej strony nie mogła się doczekać tych zajęć, z drugiej jednak trochę się ich obawiała.

***

Czekała już pod salą Obrony Przed Czarną Magią. Było kilku uczniów już, ale ona czekała tylko na Scorpiusa, który trzymał jej torbę. Oparła się o ścianę. To były pierwsze zajęcia od jej krótkiego zniknięcia. I pierwsze, na których wszystko mogło się zmienić. Denerwowała się trochę, ale postanowiła, że nikomu nie pokaże swoich nerwów. Rozejrzała się za chłopakiem i zauważyła go, jak tylko wyszedł zza zakrętu. W ręce trzymał jej torbę.

- Proszę bardzo – powiedział, podając jej torbę.

- Dziękuję – uśmiechnęła się tylko i wzięła ją od chłopaka. Założyła ją na ramię, akurat chwilę przed tym, jak Teddy przyszedł i wpuścił ich do sali. Rose westchnęła, ale uśmiechnęła się do mężczyzny i zajęła swoje miejsce.

- Dzień dobry – przywitał się spokojnie. – Na ostatnich zajęciach przerabialiśmy dużo teorii na temat patronusów. Sądzę, że czas przejść od teorii do praktyki.

- Patronus? – mruknęła tak cicho, że tylko osoby, które siedziały najbliżej niej, mogły to usłyszeć. Teoria nie była trudna, gorzej jednak wyglądała praktyka. Wiedziała, że potrzebne jest do tego jakieś pozytywne wspomnienie. A czy ona takie miała?

- To chyba dobrze, co? – zapytał podekscytowany Corn, który siedział po jej lewej stronie. Po prawej natomiast miała Scorpiusa.

- Czy ja wiem… W sumie to chyba całkiem dobrze… - Spojrzała na Teddy’ego.

- Rose, chcesz spróbować jako pierwsza? – zaproponował nauczyciel.

- No… mogę – mruknęła niepewnie i wstała z miejsca. Wzięła swoją różdżkę, a Teddy przypomniał jej jak ma wyglądać ruch różdżką i życzył powodzenia. Wiedziała, że to jej się przyda. Wzięła głębszy oddech i skupiła się na jakimś pozytywnym wspomnieniu, na czymś z dzieciństwa. Przypomniała sobie jak tata puszczał bańki mydlane, a oni z Hugonem przebijali je swoimi małymi rączkami. Rzuciła zaklęcie. Za pierwszym i drugim razem z różdżki nic nie wyszło. Za trzecim ukazał się mały, niewyraźny i bardzo mglisty kształt, co i tak było sporym powodzeniem.

- Bardzo dobrze – pogratulował jej Teddy. – Spróbujesz jeszcze raz?

Kiwnęła głową i znowu spróbowała. Musiała wiele razy próbować, czasem wychodził tylko ten niewyraźny i mglisty kształt. Wzięła więc głębszy oddech. Musiała pomyśleć nad czymś innym, czymś bardziej pozytywnym. Zamknęła oczy, przypominając sobie szczęśliwe chwile. Przypomniała sobie te miłe, przyjemne chwile ze Scorpiusem, jak siedzieli i całowali się w Pokoju Życzeń, jak spędzali tam noce. To właśnie na tych wspomnieniach się skupiła, zamknęła oczy i rzuciła kolejne zaklęcie. Udało jej się wyczarować patronusa. Spojrzała jednak na srebrny kształt i spłonęła rumieńcem. Wyczarowała idealnego skorpiona.

- Bardzo dobrze! – wykrzyknął Teddy, a cała klasa się zaśmiała. Scorpius jednak zesztywniał, zamrugał kilka razy, a później złośliwie się uśmiechnął.

- Ładny patronus, wiele wyjaśnia – szepnął drwiąco do dziewczyny.

- Spróbuj to jeszcze raz skomentować, a pożałujesz – syknęła ze złością, patrząc na blondyna. Usiadła. Wiedziała, że już kompletnie popłynęła.

- Ale przecież był uroczy – zaśmiał się Scorpius.

- Na tego patronusa na pewno spory wpływ miały wydarzenia z ostatnich dni, nie wyobrażaj sobie zbyt wiele – powiedziała zła.

- Na pewno – szepnął ironicznie.

- Powiedziałam coś! – Spojrzała na niego zirytowana. – A może teraz ty wyczarujesz patronusa, hm?

- A proszę bardzo! – odparł bardzo pewnie i zgłosił się na ochotnika.

- Scorpius! Zapraszam – odezwał się Teddy, uśmiechając się.

Rose patrzyła na blondyna, wciąż mocno zarumieniona. Ciągle zastanawiała się dlaczego akurat musiał to być skorpion. Czy nie mogło to być cokolwiek? Motyl? Jednorożec? Tchórzofretka? Westchnęła cicho, to nie tak miało być.

Scorpius również musiał spróbować to kilka razy. Za pierwszym razem nic mu się nie udało. Później kilka razy wyczarował mglisty kształt aż w końcu oczom wszystkich ukazała się ładna, ale nieduża wiewiórka. Rose najpierw spojrzała na jego patronusa, później na chłopaka, aż w końcu zachichotała. Z niej się śmiał, a sam wcale nie był lepszy.

- Bardzo dobrze – powiedział z podziwem Teddy, a klasa ponownie zaczęła się śmiać. Szczególnie Albus i James szydzili z tej dwójki. Rudowłosa ze złością odwróciła się w ich stronę i warknęła na nich, na co jej starszy kuzyn przesłał dziewczynie niewinny uśmiech. Scorpius wrócił na swoje miejsce, starając się nie patrzeć na Rose.

- Twój patronus również wiele wyjaśnia – powiedziała, nachylając się do niego.

- Wiewiórka nic nie sugeruje – powiedział trochę niepewnie, ale wcześniej nawet udało mu się prychnąć z poirytowaniem.

- Nie? Czyli tylko mi się wydaje, że to ty mnie tak przezywałeś?

- Wydaje – burknął. – A nawet jeśli, to nie ma to żadnego związku ze sobą.

- Och, no oczywiście. Mój skorpion też nie miał z tobą żadnego związku.

- Skorpion jest dużo bardziej oczywisty – zaoponował.

- No nie powiedziałabym. Może po prostu lubię groźne stworzenia?

- Jasne i akurat skorpion? – zadrwił i nachylił się nad nią. Szepnął jej do ucha. – Dobrze wiemy, że na mnie lecisz.

- Odezwał się – syknęła. Albus i James prawie płakali ze śmiechu, siedząc za nimi.

- Nie ma co się z tym kryć, Weasley – zaśmiał się cicho Scorpius.

- Jesteś pewien, że chcesz ze mną zadzierać, Malfoy? – spytała z wrednym błyskiem w oku. Uśmiechnęła się drapieżnie.

- Widziałeś kiedyś lepsze przedstawienie? – szepnął Albus do brata, siedząc za Rose i Scorpiusem. Oczywiście para przed nimi dobrze to słyszała, ale postanowili to zignorować.

- Ależ Rosie, kochana, ja tylko mówię prawdę! – Uśmiechnął się uroczo, ale lekko szyderczo.

- Doigrasz się, Malfoy – warknęła na niego. – Nie lecę na ciebie, wybij to sobie z głowy.

- Dlaczego ci nie wierzę? – zapytał z szelmowskim uśmiechem.

- Bo dobrze wiesz, że to ty na mnie lecisz. Mam ci przypomnieć wszystkie sytuacje od początku roku, które na to wskazują?

- Nie przypominam sobie ani jednej, ale za to znalazłoby się parę, w których jasno było pokazane, że to ty na mnie lecisz – powiedział. Teraz słuchała ich cała klasa, oprócz nauczyciela i jakiegoś chłopaka, który miał spory problem z wyczarowaniem patronusa. James przysłuchiwał się temu z największym zaciekawieniem, co chwilę śmiejąc się kpiąco.

- Jesteś pewien, że mam te sytuacje wyciągnąć akurat przy całej klasie? Nie sądzę byś chciał żeby wszyscy poznali żenujące chwile z życia Scorpiusa Malfoya – powiedziała złośliwie.

- Oni są lepsi w tych kłótniach niż rodzice Rose – powiedział rozbawiony Albus, na tyle głośno, by Rose to usłyszała. Dziewczyna zarumieniła się na tę wzmiankę, bo doskonale zrozumiała o co chodziło jej kuzynowi.

- A ja? – Scorpius uniósł brew, ignorując słowa Albusa.

- A ja nie mam się czego wstydzić – odparła Rose, chociaż prawda była inna.

- Nie? – zapytał. – Czyli mogę powiedzieć wszystko to, co chcę?

- Możesz, ale nie chciałabym być na twoim miejscu – wzruszyła ramionami.

Zaśmiał się na jej słowa.

- Sama widzisz.

- Odczep się Malfoy, jesteś na tej samej pozycji co ja. Tak samo straconej.

- Nawet na gorszej – przyznał. – Ale to nie zmienia faktu, że na mnie lecisz.

- No oczywiście. Często sobie o tym śnisz, Malfoy? – uniosła brew. Albus parsknął śmiechem i spojrzał na swojego brata.

- Jak myślisz, kiedy zdadzą sobie sprawę z tego, że to przekomarzanie się to nie tylko z czystej złośliwości, ale także z… miłości? – spytał, specjalnie tak głośno, żeby wszyscy go usłyszeli. Tym razem czekał jednak na odpowiedź brata.

- Potrwa – zaśmiał się James. Scorpius prychnął ze złością.

- Przymknijcie się obaj. A co do ciebie, Weasley, to nie muszę o niczym śnić, skoro mam to na jawie.

- Patrz, patrz jaki agresywny! – Bracia Potter mieli bardzo dobre humory, patrząc na kłócącą się parę. – Myślisz, że odkryją to do świąt czy będzie trzeba jeszcze trochę poczekać? – spytał, śmiejąc się głośno.

- Albus, zamknij się w końcu! – Warknęła poirytowana na kuzyna i spojrzała na Scorpiusa. – Wiem, że byś chciał, Malfoy, żeby to było na jawie, ale nie jest.

- Ależ jest, tylko ty się, słoneczko, nie chcesz przyznać! – puścił do niej oko.

- Agresywny… jak myślisz, dlaczego? – zaśmiał się James. Nic sobie nie robili z gróźb i spojrzeń tej dwójki. Scorpius spojrzał na nich wściekle.

- Słyszałeś jak ją uroczo nazwał? Słoneczko! – Albus zacmokał rozbawiony. Scorpius przewrócił oczami, chyba już nie miał siły i ochoty na nich warczeć.

- Ooo! – udał rozczulenie James.

- Jak myślisz, co robią jak zostają sami? – spytał konspiracyjnym szeptem młodszy Potter. Rose spojrzała na nich czerwona i zawstydzona.

- Dajcie spokój, już! – warknęła i spojrzała na Malfoya. – Nie, nie jest na jawie.

- Może być ciekawie – przyznał James, kompletnie ignorując uwagę Rose.

- Owszem, jest. Ty się tylko wstydzisz przyznać.

- Czy wy się możecie uspokoić? – Teddy podniósł głos, z lekkim rozbawieniem jednak. Patrzył na nich i próbował się nie zaśmiał.

- To ty się wstydzisz tego, że na mnie lecisz – powiedziała zirytowana i spojrzała na Teddy’ego.

- Oni tak mogą całą wieczność, nie? – mruknął Albus, patrząc na nich z rozbawieniem.

- Obawiam się, że tak – zaśmiał się James.

- Za chwilę odejmę wam punkty – Teddy z rozbawieniem pogroził im palcem. – Przeszkadzacie. Kwestię kto na kogo leci rozwiążcie po lekcji.

- Nie ma co rozwiązywać, profesorze. To oczywiste, że Malfoy leci na mnie – powiedziała ze słodkim uśmiechem.

- Myślisz, że szlaban we dwójkę mógłby się jakoś… ciekawie zakończyć? – spytał Albus brata, ale na tyle głośno, by Teddy ich usłyszał. Miał wielką nadzieję, że podchwyci jego pomysł. Chyba wszyscy chcieli popchnąć tę dwójkę w swoją stronę.

- Przeceniasz się Weasley, to oczywiste, że ty lecisz na mnie – powiedział spokojnie Scorpius. – Czyim patronusem jest skorpion?

- Bardzo dobry pomysł, panie Potter! – powiedział Teddy, słysząc wypowiedź Albusa. – Na szlabanie sobie to wszystko przemyślicie. Bądźcie o ósmej – powiedział. Rose, która już miała odpowiedzieć Scorpiusowi, zrezygnowała. Odwróciła się do Albusa z chęcią mordu w oczach.

- Zabiję cię, Potter – warknęła, na co Albus ryknął śmiechem.

- Zdemolują pomieszczenie, w którym się znajdą. Myślisz, że to może zakończyć się pierwszą zabawą? – spytał konspiracyjnym szeptem brata. Rose spłonęła rumieńcem na te słowa i więcej się nie odezwała, by nie pogorszyć swojej sytuacji.

Teddy, który tylko cudem udawał pełną powagę, odchrząknął, żeby nie wybuchnąć śmiechem. W końcu byłoby to mało profesjonalne.

- Panie Potter – mruknął ostrzegawczym tonem, co było dość idiotyczne, kiedy na jego ustach błąkał się szaleńczy uśmiech. – No więc o ósmej i ani minuty dłużej, w moim gabinecie.

- Jasne – mruknęła tylko. Z niecierpliwością czekała, aż zadzwoni dzwonek. Kiedy tylko zajęcia się skończyły, wstała z miejsca. Miała ochotę udusić obu braci Potter.

- Ja ciebie również kocham, moja ulubiona kuzynko! – Wyszczerzył się do niej James.

- Zabiję was, obu. Obiecuję! – warknęła na nich.

- Och, spokojnie, przecież wszyscy wiemy, że w głębi duszy jesteś nam wdzięczna, tylko wstydzisz się do tego przyznać – powiedział, cały czas szeroko uśmiechnięty James.

- Właśnie – dodał Scorpius.

- Za co mam być wdzięczna? Za szlaban? – warknęła i spojrzała na Malfoya. – A ty siedź cicho, bo oberwiesz, Malfoy.

- Oj, Rosie… Wszyscy wiemy, że bardzo chętnie spędzicie ze sobą kolejne chwile… Sam na sam – zaśmiał się Albus. – To jak, było coś między wami czy nie było?

- Nie było. Rose bardzo nad tym ubolewa, ale nie było – powiedział rozbawiony Scorpius, patrząc na nią złośliwie.

- Nie ubolewam nad niczym – fuknęła zła. – Malfoy, już kilka razy to powiedziałam i powtórzę po raz ostatni. Nie zamierzam tracić z tobą dziewictwa – powiedziała w złości, chociaż chyba nikt już w to nie wierzył. W sali na całe szczęście zostali tylko oni i Teddy.

- No oczywiście – zaśmiał się. Spojrzała na niego z pewnością i wcisnęła mu swoją torbę w ręce. Była zła.

- Zanieś ją.

- Jak sobie życzysz – puścił do niej oko.

Syknęła zła i już miała mu coś odpowiedzieć, ale na całe szczęście odezwał się Teddy:

- Rose! Zostaniesz na chwilę? – zapytał dziewczynę. Westchnęła i skinęła głową. Spojrzała na chłopców.

- Idźcie już – mruknęła. Wyszli niechętnie, każdy z nich miał jednak nadzieję, że będzie mógł zostać i to wszystko wysłuchać. Rose jednak podeszła do Teddy’ego, zostali we dwoje.

- Z czystej ciekawości, Rosie, co się dzieje między tobą, a Scorpiusem?

- Nic – powiedziała, ale rumieńce i tak ją zdradziły.

- Właśnie widzę – zaśmiał się cicho.

- Co widzisz? Tylko proszę, nie mów nic rodzicom… Znasz mojego ojca, wpadłby w szał, gdyby się dowiedział, że jego jedyna córeczka zadaje się z grupą Ślizgonów i z jednym z nich jest… bliżej niż powinna – mruknęła.

- Spokojnie, spokojnie. Nic nie powiem. Po prostu widać, że nie jesteście sobie obojętni. Poza tym już z twoich uroczych rumieńców można wiele wywnioskować.

- Gdyby ktoś tak często mówił o twoim życiu erotycznym to też byś miał rumieńce – burknęła cicho. Do żadnego innego nauczyciela nie byłaby w stanie się tak odezwać. Jedynie do Teddy’ego, który nie tylko był jej nauczycielem, ale również przyjacielem, kimś z rodziny, kimś, kogo traktowała jak osobę bliską sobie. Na jej słowa Teddy wybuchnął śmiechem.

- Za wrażliwa na napalonych Ślizgonów? – zapytał.

- Chyba tak – westchnęła. – A James, Albus i Hugo wcale mi nie pomagają. Wręcz przeciwnie, całkiem dobrze się bawią, kiedy udaje im się mnie zawstydzić… - mruknęła.

- Jakoś nie jestem zdziwiony – zaśmiał się.

- Ja też nie – westchnęła. – Nie zmienia to faktu, że mnie i Sco… eee… Malfoya, nic nie łączy – powiedziała w końcu.

- Oczywiście. – Puścił do niej oko. Już samo to, że chciała powiedzieć o Ślizgonie po imieniu już coś znaczyło.

- Ten szlaban jest naprawdę niepotrzebny… - mruknęła w końcu. – Tylko zdemolujemy salę… - powiedziała, na myśli mając jednak awanturę, nic innego. Ted spojrzał jednak na nią surowo, ale wciąż się uśmiechał.

- Nie odwołam tego, Rose. Nie podważaj mojego autorytetu. Poza tym, myślę, że ten szlaban akurat będzie dla was całkiem przyjemny.

- Szlaban z Malfoyem nie może być przyjemny… Co będziemy musieli robić, prócz tego, że znów przebywać w swoim towarzystwie? – spytała zrezygnowana. Zrozumiała, że Teddy, chociaż ją uwielbia, nie zmieni zdania.

- Zobaczysz. Myślę, że tak tylko mówisz, ale trochę się cieszysz. Przyznaj – zaśmiał się.

- W życiu! – fuknęła zła.

- No tak, dumna byłaś zawsze – przyznał. – Ale widać, że macie się ku sobie i nie uwierzę, że nic między wami nie było.

- Um… to zależy co masz na myśli, mówiąc, że między nami nic nie było…

- Czyli coś było – uśmiechnął się. – Tego nie wiem, twierdzę tylko, że na pewno nie było to nic.

- A nawet jeśli coś było, to co? – mruknęła, słodko się rumieniąc.

- Widzę, że nie jest ci obojętny, nadal.

- Nadal? – spojrzała na niego. Zmarszczyła brwi.

- James coś szepnął – zaśmiał się.

- Oczywiście, cholerna papla – westchnęła i usiadła na ławce. – Tedy, co ja mam robić? – spytała w końcu, patrząc na niego. Jamesowi ufała, ale wiedziała, że nie we wszystkim jej pomoże. Teddy był bardziej neutralny.

- Zależy czego chcesz.

- Nie wiem już nic, Ted – mruknęła. – Byłam z Cornem. On jest… miły, kochany, szarmancki… - powiedziała cicho. – A Scorpius jest… jest pełen energii, ale potrafi mnie skrzywdzić i robi to zaskakująco często, chociaż w większości pewnie nieświadomie.

- To wszystko zależy od tego, czego chcesz. Spokoju czy energii?

- Chcę ogólnego spokoju – mruknęła. – Dlatego chcę stąd wyjechać, zaraz po zakończeniu szkoły – przyznała się i spojrzała na niego.

- Dlaczego? – zdziwił się.

- Tak będzie lepiej. Zacznę życie, sama. Zajmę się nauką i pracą… - spojrzała na niego. – Tutaj źle się czuję, już teraz, sama ze sobą. Skrzywdziłam Corna, mimo iż starałam się jak mogłam, by tak się nie stało. On mi ufał, a ja go krzywdziłam. On mnie kocha, a ja chciałam z nim być może tylko dlatego, by wzbudzić w Scorpiusie zazdrość. Jestem okropna, Teddy. I nie ważne, że również go kocham. Ale nie kocham go tak, jak powinnam. I musiałam go skrzywdzić, jeśli sama chcę być szczęśliwa.

- Czasami najprościej by było uciec. Ale to nie znaczy, że najlepiej.

- I co mam zrobić? – Czuła się zagubiona.

- To co wiesz, że powinnaś zrobić.

Westchnęła cicho. Już od kilku dni zastanawiała się co tak naprawdę powinna zrobić. Poczyniła już jeden krok do przodu, zrywając z Cornem, ale wciąż była daleko w tyle z tym, co zrobić powinna. Najbardziej się obawiała tego, że bez względu na to, jaki krok wykona, zrobi źle. Westchnęła.

- To nie jest łatwe. Teddy. Boję się, że mimo iż Corn obiecał mi przyjaźń to i tak go stracę, bo nie będzie w stanie być przy mnie. Boję się, że jeszcze bardziej zbliżając się do Scorpiusa sama sobie zrobię krzywdę. Bo jest miło i fajnie, kiedy jesteśmy ze sobą, ale boję się, gdy on na nowo ze Scorpiusa przeradza się w Malfoya, bezwzględnego, bezdusznego, potrafiącego zranić w każdy sposób – mruknęła.

- Nie wiem co ci poradzić. Powinnaś być przede wszystkim szczera ze sobą.

- Wiem – powiedziała cicho. – Ale w niczym nie widzę takiego sensu, jakiego powinnam. Boję się, że jeśli stanę całkowicie po stronie Scorpiusa to i tak wszystko się zawali. Przecież wiem, że on i tak woli Lily, nie mnie – powiedziała i coś ścisnęło ją za gardło, gwałtownie zamrugała, by się nie rozpłakać. Po raz pierwszy powiedziała na głos to, co ją bolało. Teddy wiedział o jej konflikcie z najmłodszą Potterówną.

- Jeżeli mam bieżące informacje, to oni już nie są razem – powiedział mężczyzna.

- Nie są, bo go zdradziła. I co z tego? On i tak ją woli. Wszyscy ją woli, zawsze tak było – mruknęła, mimo iż to było kłamstwo. Wszyscy w rodzinie woleli zawsze małą Rosie. To z nią szło się pośmiać, pogadać, pożartować. Z Lily nigdy nie było tak miło. Była zbyt sztuczna i fałszywa.

- Wiesz dobrze, że to nie prawda – pogłaskał ją po głowie. Rose spojrzała na niego, w oczach miała łzy.

- Dlaczego ona?

- Myślę, że Scorpius już o niej zapomniał – szepnął.

- Nie zapomniał. Trochę ponad dziesięć dni temu powiedział mi, że wypadam przy niej blado – powiedziała cicho. Te słowa wciąż ją bardzo bolały.

- W jakich okolicznościach? – zapytał.

- Pokłóciliśmy się – westchnęła. – Jak zwykle zresztą.

- Weź to pod uwagę, pewnie powiedział to specjalnie.

- Nie ważne czy specjalnie czy przypadkiem. Ważne, że powiedział. Powiedział też wiele innych przykrych słów, Ted. I powiedzenie, że mam brudną krew było z nich najdelikatniejsze – powiedziała i w końcu spojrzała na niego.

- Naprawdę tak powiedział?

- Niestety – mruknęła.

- Ale wiesz, że to praktycznie bez znaczenia, nie? – zapytał niepewnie.

- Wiem, teraz już się nie patrzy na czystość krwi – mruknęła. – Ale i tak zabolało.

- A co jeszcze mówił?

- Dużo. Zresztą, nie zwróciłeś uwagi na to, jak mnie poniżał ostatnio? – spytała cicho. Tego nie dało się nie zauważyć.

- Zwróciłem, ale wolałem się nie wtrącać. O co chodziło?

- Od początku roku gramy w prawdę czy wyzwanie. To było… jedno z wyzwań. Miałam wykonywać wszystkie jego polecenia przez dziesięć dni – mruknęła, powoli sobie przypominając tamten koszmarny dzień. – Ale wcześniej się pokłóciliśmy, widocznie dlatego tak mnie poniżał, próbował zniszczyć… - westchnęła. – Omal nie doprowadził do… do tragedii – powiedziała słabo, przypominając sobie tamte chwile.

- Co się stało? – zapytał z przejęciem.

- Tak bardzo chciał mnie poniżyć, że kazał mi iść do ich pokoju wspólnego bez koszulki. Kiedy się nie zgodziłam, rzucił mi swoją własną. Pomyśl, jak to wyglądało, kiedy najpierw przyszłam do dormitorium z Cornem, później doszedł Scorpius, a później ja… wyszłam w jego koszulce – mruknęła.

- Cholera. I co się stało?

- Było kilku Ślizgonów z siódmego i szóstego roku – mruknęła. – Całe szczęście miałam książkę Scorpiusa, złamałam okładkę, ale przynajmniej wróciłam do pokoju. Cała.

- Słucham? – spytał głucho.

Nie odpowiedziała nic. Wciąż siedziała na ławce. Wbiła wzrok w kolana.

- Nie wierzę. Którzy to? – Ton jego głosu był ostry, słychać było, że jest wściekły.

- Scorpius i Corn już się nimi zajęli – mruknęła. – Albus, James i Hugo też chcieli, dowiedzieli się wczoraj, ale już było za późno, by cokolwiek zrobić – spuściła głowę.

- Scorpius cię obronił? – Uniósł brew.

- Nikt mnie nie obronił, Ted. Musiałam sobie z nimi sama poradzić, ale Scorpius i Corn zajęli się nimi… później.

- No tak, to mam na myśli – przytaknął. – Czyli nie jesteś dla niego taka bez znaczenia jednak, nie?

- Nie wiem – westchnęła. – Ja już nic nie wiem.

- Myślę, że powinnaś to wszystko pozostawić sobie samemu, zaufać biegowi zdarzeń – zaproponował spokojnie. Niepewnie na niego spojrzała.

- Ted? – mruknęła cicho. – Nie mów nikomu o tej rozmowie, dobrze?

- Oczywiście – zapewnił ją.

- Dziękuję – mruknęła i zeszła z ławki. Przytuliła się do niego.

- Powodzenia – mrugnął do niej i uśmiechnął się. – Nie daj się tym Ślizgonom przytłoczyć.

- Byłoby miło, gdyby mi się udało – odsunęła się w końcu od niego. – Dziękuję za tę rozmowę, potrzebowałam tego – przyznała się, uśmiechając lekko.

- Proszę bardzo, zawsze możesz się do mnie zgłosić.

Uśmiechnęła się. W końcu jednak pożegnała się z Teddym i poszła na następne zajęcia. Denerwowała się tym wieczornym szlabanem. To mogło być wszystko, a ich nauczyciel mógł wymyślić wiele. Tego się najbardziej obawiała. Czuła jednak, że gorzej nie będzie. A przynajmniej nie powinno być.